PKB i Szczescie twierdzi, ze PKB na mieszkanca jest daleki od solidnego wskaznika dobrobytu czlowieka, a jego niewlasciwe wykorzystanie moze prowadzic do podejmowania blednych decyzji politycznych. Autor analizuje rozne podejscia do pomiaru subiektywnego dobrobytu i dobrobytu spolecznego, ktore zostaly opracowane w celu stworzenia alternatyw dla PKB. Dalej omawia zwiazki tych podejsc z teoria ekonomii i porownuje miary postepu skupione na dobrobycie i jakosci zycia ludzi. Szczegolna uwage poswieca sie wykonalnosci wdrozenia tych srodkow i wykorzystaniu ich do celow politycznych. Zarowno obiektywny, jak i subiektywny wymiar dobrobytu jest wazny i cenny dla wzbogacenia dyskusji nad polityka oraz informowania o warunkach, ktore wplywaja na szczescie zwyklych ludzi. Sugeruje sie, ze nadszedl czas, aby systemy pomiarowe przestawily uwage z pomiaru wynikow ekonomicznych na pomiar ogolnego dobrobytu ludzi. Systemy te uzupelniaja tradycyjne wskazniki finansowe o zestawy wskaznikow jakosci zycia opartych na miarach zrownowazonego rozwoju oraz spolecznego i subiektywnego dobrobytu.